Siły rosyjskie rozpoczęły ofensywne operacje mające na celu przejęcie Pokrowska w obwodzie donieckim wiosną 2024 r. w momencie największych ograniczeń siły roboczej i sprzętu Ukrainy po zawieszeniu pomocy USA jesienią 2023 r. Siły rosyjskie nie zdobyły Pokrowska po ośmiu miesiącach ciężkiej pracy, ale konsekwentnych postępach w zachodnim obwodzie donieckim. Ukraińskie operacje obronne, oparte na integracji udanych ukraińskich innowatorów i operatorów dronów z siłami lądowymi w połączeniu z ograniczeniami rosyjskich rezerw siły roboczej i sprzętu na poziomie strategicznym i operacyjnym, zmusiły rosyjskie dowództwo wojskowe do porzucenia pierwotnego projektu kampanii frontalnego ataku na Pokrowsk. Rosyjskie dowództwo wojskowe próbuje obecnie otoczyć Pokrowsk od południowego zachodu przez Selydove i wyrównać linię frontu na zachód od Kurachowego i na północ od Wuhledaru. Siły rosyjskie niedawno zajęły Selydove i obecnie wykorzystują zajęcie Vuhledar do natarcia na Kurachowe, ale rosyjskie postępy wiązały się z bardzo wysokimi kosztami w postaci żołnierzy i pojazdów opancerzonych oraz miesięcy czasu. Ukraińskie operacje dronów nadal odgrywają kluczową rolę w ograniczaniu rosyjskich zmechanizowanych manewrów i uniemożliwianiu siłom rosyjskim pełnego wykorzystania trwających ograniczeń kadrowych Ukrainy. Zdolność Ukrainy do powstrzymania zajęcia Pokrowska do tej pory i zmuszenia rosyjskiej armii do skierowania wysiłków na postępy w prawdopodobnie najmniej znaczącym operacyjnie sektorze linii frontu jest pozytywnym wskaźnikiem zdolności Ukrainy do kontynuowania tej wojny pomimo wyzwań, z jakimi się mierzy i niepowodzeń, których doznała.
(...)
Ukraińskie operacje dronów nadal stanowią trzon wysiłków wojennych Ukrainy, szczególnie w zachodnim obwodzie donieckim, gdzie udane ukraińskie operacje dronów przyczyniły się do zmuszenia rosyjskiego dowództwa wojskowego do zmiany orientacji jego głównego wysiłku operacyjnego na rok 2024. Trwające ograniczenia ukraińskiej siły roboczej i problemy z morale obecnie powodują luki w liniach obronnych Ukrainy, a ukraińskie operacje dronów prawdopodobnie odgrywają nieproporcjonalnie dużą rolę w obronie przed nacierającymi siłami rosyjskimi i zadawaniu im strat. Ukraińscy operatorzy dronów odegrali również kluczową rolę w ograniczaniu rosyjskich zmechanizowanych manewrów i odpieraniu zmechanizowanych ataków wielkości plutonu do batalionu na całej linii frontu i w obwodzie kurskim w 2024 roku. Ukraińscy operatorzy dronów powietrznych i morskich odegrali kluczową rolę w podważaniu zdolności Rosji do ułatwiania i przeprowadzania inwazji na Ukrainę na lądzie i morzu, a Rosja konsekwentnie niedoceniała wpływu i oddziaływania asymetrycznych możliwości i innowacji w zakresie dronów Ukrainy przez całą wojnę, na niekorzyść Rosji.
(...)
Siły rosyjskie rozpoczęły ofensywne operacje mające na celu zajęcie Pokrowska wiosną 2024 r. po zajęciu Awdijiwki, w momencie, gdy ograniczenia siły roboczej i materiałowe Ukrainy osiągnęły szczyt. Siły rosyjskie zintensyfikowały operacje ofensywne w rejonie Pokrowskim w październiku 2023 r., kiedy rozpoczęły czteromiesięczną bitwę o Awdijiwkę i utrzymywały stałe tempo działań w tym obszarze do zajęcia Awdijiwki 17 lutego 2024 r. – w którym to momencie siły rosyjskie tymczasowo wstrzymały operacje ofensywne. Rosyjskie dowództwo wojskowe zleciło rosyjskiemu Centralnemu Zgrupowaniu Sił i 51. Połączonej Armii (dawniej 1. Korpus Armijny Donieckiej Republiki Ludowej [DNR AC]) wykorzystanie zajęcia Awdijiwki do dalszych zdobyczy na zachód od osady. Rosyjskie Centralne Zgrupowanie Sił wznowiło szybkie tempo ataków kilka dni później i rozpoczęło operację ofensywną mającą na celu zdobycie Pokrowska poprzez frontalny atak pod koniec lutego i na początku marca 2024 r. Siły rosyjskie w tym rejonie korzystały z ukraińskich ograniczeń w sile roboczej i materiałach, częściowo spowodowanych opóźnieniami w pomocy wojskowej świadczonej przez Zachód, między marcem a czerwcem 2024 r. i osiągały stałe zyski na zachód od Awdijiwki w kierunku Pokrowska. Ukraińscy urzędnicy i żołnierze pierwszej linii stale ostrzegali o rosnącej dysproporcji między wykorzystaniem rosyjskiej i ukraińskiej artylerii w tym czasie i sugerowali, że siły ukraińskie coraz bardziej oszczędnie gospodarują amunicją i polegają na operatorach dronów w obronie przed rosyjską piechotą i atakami zmechanizowanymi.
Prawdopodobnym głównym zamierzonym przez Rosję wysiłkiem ofensywnym na lato 2024 r. był bezpośredni atak na Pokrowsk wzdłuż linii kolejowej na zachód od Awdijiwki i zajęcie zarówno Myrnohradu, jak i Pokrowska. Linia kolejowa Awdijiwka-Oczeretyne-Żełanne-Nowohrowika-Pokrowsk okazała się korzystną ścieżką dla rosyjskich postępów wiosną i latem 2024 r., ponieważ osady wzdłuż linii kolejowej były kluczowymi punktami zaczepienia w liniach obronnych Ukrainy w tym kierunku. Siły rosyjskie posuwały się na północny zachód od Awdijiwki wzdłuż linii kolejowej i na zachód od Awdijiwki w kierunku głównej linii obronnej Ukrainy wzdłuż linii Berdyczy-Orliwka-Wodyane w marcu i kwietniu 2024 r., a elementy rosyjskiego Centralnego Zgrupowania Sił miały wykorzystać nieudaną rotację ukraińską do przeprowadzenia wąskiej penetracji w pobliżu Oczeretyna pod koniec kwietnia 2024 r. Rosyjskie siły eksploatacyjne, składające się głównie z brygad Centralnego Okręgu Wojskowego [CMW] i elementów 51. CAA, kontynuowały posuwanie się na zachód od Oczeretyne w maju i czerwcu 2024 r. i zmusiły siły ukraińskie do wycofania się z Berdyczy-Orliwka-Tonenke na bardziej obronne pozycje wzdłuż linii Prohres-Skuchne-Karliwka na wschodnim (lewym) brzegu rzeki Wowczy. Rosyjska przewaga materiałowa osiągnęła szczyt w maju i czerwcu 2024 r., a ukraińscy urzędnicy zidentyfikowali „przytłaczającą [rosyjską] przewagę powietrzną” i 20 do 1 przewagę rosyjskiej artylerii jako główne czynniki przyczyniające się do rosyjskich postępów w kierunku Pokrowska. Ukraińscy urzędnicy zauważyli w maju i czerwcu 2024 r., że siły rosyjskie posuwały się głównie za pomocą ataków piechoty przy użyciu pojazdów ATV lub motocykli i przeprowadzały bardzo niewiele zmechanizowanych ataków w kierunku Pokrowska. Rosyjski milbloger twierdził na początku czerwca 2024 r., że wyspecjalizowane ukraińskie jednostki dronów intensywnie atakowały i niszczyły nieosłonięty rosyjski sprzęt pancerny w kierunku Pokrowska, utrudniając rosyjskie działania ofensywne w tym obszarze – a skuteczniejsze ukraińskie operacje dronów w tym kierunku prawdopodobnie odegrały rolę w decyzji rosyjskiego dowództwa wojskowego o ograniczeniu zmechanizowanej działalności w tym kierunku w przyszłości.
Dalsze postępy Rosji na wschód od Pokrowska w pobliżu Prohres, a później Żełanny w lipcu i sierpniu 2024 r. wyraźnie zepchnęły siły ukraińskie z wschodniego (lewego) brzegu rzeki Wowczy w kierunku linii Grodówka-Nowohrodówka-Selydowe (na wschód do południowego wschodu od Pokrowska), ponieważ siły rosyjskie priorytetowo traktowały postępy wzdłuż linii kolejowej i posuwały się wolniej przez pola i małe osady na zachód i południowy zachód od Awdijiwki. Siły rosyjskie przeprowadziły dwa udane manewry zwrotne wokół Grodówki i Nowohrodiwki, posuwając się wzdłuż linii kolejowej pod koniec sierpnia 2024 r. i w dużej mierze zmusiły siły ukraińskie do wycofania się z osad bez konieczności przeprowadzania kosztownych, frontalnych ataków. Rosyjscy milblogerzy twierdzili 29 sierpnia, że prawdopodobnie rosyjskie grupy sabotażowe i rozpoznawcze wkroczyły na południowo-wschodnie obrzeża Myrnohradu (bezpośrednio na wschód od Pokrowska) i rozpoczęły walkę z użyciem broni ręcznej z siłami ukraińskimi w mieście, ale ISW nie zaobserwowało jeszcze potwierdzenia działań sił rosyjskich w Myrnohradzie. Te raporty, jeśli są dokładne, sugerują, że siły rosyjskie mogły tymczasowo wkroczyć do Myrnohradu, a siły ukraińskie później wyparły siły rosyjskie z miasta i konsekwentnie broniły się przed rosyjskimi postępami w kierunku miasta od końca sierpnia 2024 r. Postępy Rosji wzdłuż linii Nowohrodiwka-Hrodiwka-Myrnohrad-Pokrovsk utknęły w martwym punkcie we wrześniu 2024 r., ponieważ rosyjskie dowództwo wojskowe coraz częściej przeznaczało siłę roboczą i zasoby na operacje ofensywne wzdłuż linii Selydove-Hirnyk oraz na kierunkach Kurachowe i Wuhledar.
Siły rosyjskie wznowiły również działania ofensywne mające na celu zajęcie Torecka i zintensyfikowały działania ofensywne na zachód i południowy zachód od Doniecka w czerwcu 2024 r. Rosyjskie dowództwo wojskowe przerzuciło niektóre elementy Centralnego Zgrupowania Sił Rosji i 51. CAA , w tym 27. Zmotoryzowaną Dywizję Strzelecką CMD, z kierunku Pokrowska, aby wznowić ataki w kierunku Torecka w połowie czerwca 2024 r. Decyzja ta mniej więcej podwoiła długość obszaru odpowiedzialności sił Centralnego Zgrupowania (AOR) i odciągnęła niektóre jednostki od sił eksploatacyjnych CMD w kierunku Pokrowska. Rosyjskie dowództwo wojskowe prawdopodobnie zamierzało wyeliminować ukraiński występ na kierunku toreckim, aby uniemożliwić siłom ukraińskim ostrzał tylnych obszarów rosyjskich na kierunkach Czasiw Jar i Pokrowsk, ale siły rosyjskie nie poczyniły jeszcze wystarczająco znaczących postępów, aby uniemożliwić ukraińskim działaniom artyleryjskim w tym rejonie, jak wynika z danych z listopada 2024 r. Rosyjskie ataki na kierunku toreckim charakteryzowały się atakami z udziałem dużej liczby piechoty na silnie zurbanizowanych obszarach, co spowalniało rosyjskie postępy – ponieważ siły rosyjskie historycznie zmagały się z walkami miejskimi na Ukrainie.
Ukraiński dowódca naczelny, generał pułkownik Ołeksandr Syrskyi zauważył w połowie czerwca 2024 r., że siły rosyjskie koncentrują również wysiłki i jednostki szturmowe na kierunku Kurachowe, a ISW zaobserwowało w tym czasie niewielką intensyfikację rosyjskiej aktywności na tym kierunku. Siły rosyjskie zaczęły konsekwentnie prowadzić zmechanizowane szturmy wielkości plutonu i kompanii w zachodnim obwodzie donieckim w czerwcu 2024 r. i dalej zintensyfikowały zmechanizowaną aktywność, gdy siły rosyjskie zaczęły prowadzić sporadyczne zmechanizowane szturmy wielkości batalionu w tym rejonie pod koniec lipca 2024 r. Siły rosyjskie nie zaczęły czynić znaczących postępów na kierunku Kurachowe aż do lipca i sierpnia 2024 r. i kontynuowały postępy w tym obszarze w ostatnich miesiącach.
(...)
Rosyjska aktywność zmechanizowana na kierunkach Kurachowe i Wuhledar była zauważalnie bardziej skuteczna niż na kierunku Pokrowskim lub innych sektorach linii frontu, a skuteczniejsza aktywność zmechanizowana ułatwiła nieznacznie szybsze postępy Rosji w zachodnim obwodzie donieckim. ISW zaobserwowało znaczną intensyfikację rosyjskiej aktywności zmechanizowanej na kierunkach Kurachowe i Wuhledar w październiku 2024 r., kiedy siły rosyjskie rozpoczęły regularne zmechanizowane ataki wielkości plutonu do batalionu na tych kierunkach. Rosyjskie zmechanizowane ataki na tym kierunku były znacznie bardziej skuteczne niż na innych sektorach linii frontu. Rosyjskie zmechanizowane ataki często nie skutkują postępami i zazwyczaj skutkują jedynie stratami w pojazdach opancerzonych na większości sektorów linii frontu, ale rosyjska aktywność zmechanizowana na kierunkach Kurachowe i Wuhledar wielokrotnie skutkowała postępami na odległość kilku kilometrów. Siły rosyjskie w szczególności posunęły się o kilka kilometrów na obrzeża Hostre (na północny wschód od Kurachowego) we wrześniu 2024 r., a rosyjska aktywność zmechanizowana stanowiła podstawę rosyjskich postępów na północ i północny zachód od Wuhledaru w październiku i listopadzie 2024 r. Rosyjska aktywność zmechanizowana w tych kierunkach nie wskazuje jednak na znaczną poprawę zdolności sił rosyjskich do przeprowadzania szybkich manewrów zmechanizowanych, które byłyby konieczne do przywrócenia manewrów zmechanizowanych na polu bitwy na dużą skalę. Najbardziej udane rosyjskie ataki w tym rejonie nadal skutkują dużymi stratami pojazdów opancerzonych w zamian za kilka kilometrów zysków, ale zwiększona skuteczność rosyjskiej aktywności zmechanizowanej na kierunkach Kurachowe i Wuhledar jest nadal godna uwagi.
understandingwar.org